Bosna se danas, nažalost, u kontekstu raznih želja i htenja tumači mimo njene istorije a samim tim i mimo značaja krune Nemanjića kojom se na ovim prostorima overavao legitimitet vladarske loze.

U kontekstu tih želja i htenja latentno se zaobilazi istina da se po prestižnu krunu u Tvrtkovo vreme hodočastilo grobu Svetoga Save a ne na gradski trg gde je u Sarajevu, u znak multikulti identiteta, bespravno (apsurdno ali istinito) osvanuo spomenik kralju Stefanu Tvrtku (bez imena Stefan). Spomenik je postavljen bez saglasnosti srpskog člana Komisije za zaštitu spomenika, u inat Srbima, onima koji su bana Tvrtka Kotromanića krunisali dostojanstvom kralja. Postavlja se pitanje zašto se srpski član Komisije pobunio protiv postavljanja spomenika – odgovor je upravo u zaobilaženju istine i potenciranju na lažnom identitetu kralja Stefana Tvrtka koji kao takav odgovara narativu multikulti društva.

U ime multikulti društva kojim se petparački hvale oni koji su bespravno postavili spomenik, bilo bi pošteno da se imenu Tvrtko dodalo ime Stefan, jer bez imena Stefan, Tvrtko nije kralj nego samo ban. Bilo bi čestito i da se iz poštovanja prema njegovom poreklu napiše njegova puna, legitimna i istorijski potvrđena titula: Stefan Tvrtko Kotromanić, kralj Srba, Bosne i Primorja. Ono što je časno i istorijski tačno ne bitiše u narativu koje baštini multikulti okruženje u kojem je postavljen Tvrtkov spomenik a koje danas počiva na 5 posto hrišćanskog življa. Sapienti sat!

Oktobarski dani pre 647 leta doneli su banu Tvrtku Kotromaniću željeni prestiž kada je u manastiru Mileševa ovenčan dvostrukim vencem svetorodne loze Nemanjića postavši kralj Stefan Tvrtko. I dok mnogi multikulti naratori osporavaju kralja Stefana Tvrtka u istoriji srpskog bića, istorijski je fakat da se na Mitrovdan te 1377. godine ban Tvrtko pravoslavnim pomazanjem u srpskoj svetinji uzdigao na presto kralja Srba, Bosne i Primorja pod imenom Stefan.

Licemeran je narativ, intenzivno prisutan poslednjih desetleća da se srpskom narodu ospori uloga državotvornog naroda, naroda koji je žila kucavica južnoslovenskog prostora na kojem je ime Stefan bilo znak vladavine i stvarnog identiteta, u ovom slučaju identiteta utemeljenog krunom Tvrtkovih predaka – Nemanjića kojom je ovenčan u Mileševi pod omoforom svoga pretka, Svetog Nemanjića, Svetoga Save Srpskog.

Po tom narativu negatora ne samo srpske krune kralja Stefana Tvrtka, nego i bilo kakve njegove veze sa svojim srpskim precima, što znači negiranje i njega samog, kralj Tvrtko (bez imena Stefan) je multikulturalni vladar koji je bio i musliman pre islama na ovom prostoru i bogumil iako bogumili na ovim prostorima, sem sporadičnih slučajeva, kako biva sa svakom sektom pa i bogumilskom, nisu ni postojali. Bio je sve samo ne i srpski kralj.

Isključivanjem Srba iz bića kralja Stefana Tvrtka, koji je i telesno potomak Nemanjića, jeste negiranje Bosne i njenog stvarnog identiteta u koji je duboko utkan srpski narod,  upravo od onih koji se uspinju da je utvrde u bezličnom identitetu od Kulina bana do našijeh dana. I Kulin ban bi se imao čemu čuditi ako ništa a ono kako se danas tumači njegova povelja u kojoj se jasno, molitveno priziva Otac, Sin i Sveti Duh. Baš onako kako su se prizvali Otac, Sin i Sveti Duh u činu krunisanja bana Tvrtka u kralja Stefana u srpskoj svetinji manastiru Mileševa.

I dok u Rimu počiva bosanska kraljica Katarina od roda Svetoga Save kako joj na grobu piše, osporavanje značaja Svetoga Save u prekodrinskom prostoru koji i po caru Porfirogenitu u spisima iz X veka naseljavaju Srbi, nepotrebna je. Bosanski ban Tvrtko, a od Mitrovdana 1377. godine kralj Stefan Tvrtko, ne bi se složio sa današnjim tumačenjem titule bosanskog kralja i bilo bi mu čudno što su mu iz kraljevskog imena istrgli Srbe i ime Stefan i ko ga na sarajevskom trgu brani od Srba i lažno predstavlja kada je toliko želeo da bude udostojen venca i časti i skiptra carskoga prvih svojih roditelja svete gospode srpske kraljeva i careva.  

Olivera Jovanović
glavni i odgovorni urednik Pravoslavlja

Izvor: Pravoslavlje, novine Srpske patrijaršije, broj 1382 od 15. oktobra 2024. godine

Mitropolija crnogorsko-primorska