Stefan Lazarević, poznat i kao Stevan Visoki (rođen u Kruševcu 1377; umro u Glavici kod Kragujevca 1. avgusta 1427) bio je sin i naslednik Svetog srpskog kneza Lazara Hrebeljanovića, poginulog u bici sa Turcima na Kosovu (1371—1389). Vladao je sa titulama kneza (1389—1402) i despota srpskog.  Godine 1405. oženio je Jelenu, kći Frančeska II Gatiluzija, gospodara Lezbosa.

Despot Stefan Lazarević je umro od moždanog udara u toku lova, 1427. godine kod mesta Crkvine, zaseoku sela Markovac, opština Mladenovac. Nije imao dece. 1426. god. na saboru u Srebrenici proglašava sestrića Đurđa Brankovića za svog naslednika.

Životopisac Svetog Stefana Visokog, sina Svetog kneza Lazara srpskog i kneginje Milice, Konstantin Filosof, piše da je Sveti Bogovidac Mojsije bio uzor i obrazac Svetom Bogoljupcu, pravednom Stefanu despotu, jer je i životni put njih dvojice od samog početka skoro jednak. I Mojsije i Stefan su oko 40 godina spasonosno vodili svoj bogoizabrani narod kroz zemlju ropstva egipatskog i turskog. Još ga je uporedio sa Isusom Navinom, jer mu je bio sličan u veri i hrabrosti, te sa prorokom Danilom i Sveta tri mladića iz peći vavilonske, jer je i on kao i oni bio u čeljustima lavovskim i prolazio groz oganj.

Podigao je divne zadužbine, manastire Mansiju i Kalenić i bio zaštitnik hrišćanstva na Balkanu u najtežim danima. Smatra se jednim od najvećih srpskih vladara i vojskovođa, u svoje vreme je važio za jednog od najboljih vitezova i vojskovođa, a njegova književna dela ga čine jednim od najvećih srpskih književnika u srednjem veku. Prilikom obnavljanja viteškog reda Zmaja, u decembru 1408. godine, Stefan se našao na drugom mestu među vitezovima, odmah iza samog mađarskog kralja Žigmunda.

Upokojio se u Gospodu 1. avgusta (19. jula) 1427. godine. Srpska pravoslavna crkva ga je kanonizovala 500 godina nakon njegove smrti 1927. godine i slavi ga 1. avgusta (19. jula).