Besjeda blaženopočivšeg Mitropolita Amfilohija izgovorena 24. marta 2005. godine u Crkvi Svetog Đorđa pod Goricom nakon parastosa postradalima 1999. godine od NATO bombardovanja i zločina albanskih terorista 

Prorok David zapisao je davno za onaj prvi izabrani Božiji narod: Ostadosmo poruga susjednim narodima, a Sveti apostol Pavle govori: Ostadosmo smetlište svijeta. I te riječi koje su važile za drevni Božiji narod očevidno  da se mogu primjeniti i na jedan od hrišćanskih savremenih naroda koji nosi naziv srpski narod.

Nešto strašno i nepojmljivo za zdravi ljudski razum, a još manje za dublji ljudski i hrišćanski moral, dogodilo se na svršetku 20. vijeka – hrišćanski narodi ili makar koji nose to ime, sabrali su se i bombardovali jedan grešni balkanski narod, ali jedan hrišćanski narod sa hrišćanskim obrazom, sa hrišćanskom istorijom. Narod koji je u vrijeme sve svoje prošlosti uvijek i iznova bio na strani Božije pravde, i ljudske pravde, i koji nikada u presudnim istorijskim trenucima nije krenuo pogrešnim putem, nego je, i pored svih svojih nemoći i slabosti ljudskih, uvijek znao da odabere onaj put Gospodnji, put golgotski, onaj kosovski put. Da odabere, namjesto zemaljskog, Nebesko carstvo, znajući da je zemaljsko zamalena carstvo a nebesko uvijek i doveka. Taj narod je bombardovan i to je nešto što se dogodilo prvi put u ljudskoj istoriji, istoriji Evrope. I duboko sam uvjeren, kada prođu ova pomračenja našeg vremena, interesa i raslabljenosti, da će uvijek iznova Evropa se vraćati tom imenitelju i tom događaju i ono što je zdravo u njoj preispitivati uvijek iznova svoju savjest zbog tog zločina izvršenog nad nevinim narodom, zbog ubistva nevinih ljudi, zbog užasa i straha posijanog po našim srcima, po našim domovima, našim njivama, u dušama naše djece. Sretao sam toliko djece, i danas se sreću, koja su se prestravila u onim vremenima započetim na današnji dan 24. marta, koja su trajala do juna mjeseca.

Trebaće mnogo vremena da se obnove i domovi i mostovi i pruge i hramovi, a prije svega da se obnove ljudske duše, da se obnovi ljudsko dostojanstvo poslije tog strašnog i nečuvenog događaja kojim je hrišćanska Evropa završila  2000. godišnjicu hrišćanske istorije.

Mnoga su imena zapisana u mučenikoslov ovog našeg vremena, mi smo ovdje samo pomenuli sveštenika Božijeg Milivoja, pomenuli smo Maricu Mirić, Milicu Rakić, djevojčicu koja je nastradala u svome domu u Beogradu. Znamo i mnoga druga imena, a mnoga su i neznana, znamo i nastavak tog zločina koji i dan-danas traje. Znamo i oskrnavljene svetinje, više ih je porušeno u ovom vremenu kada je Kosovo i Metohija pod pokroviteljstvom Ujedinjenih nacija negoli što ih je srušeno u vrijeme ropstva otomanskog i pestogodišnjeg stradanja našeg naroda, i danas su, ono što je ostalo od tih hramova, i dalje u opasnosti da nestanu sa lica zemlje. A oni poslednji ostaci ostataka sjemena naroda svetosavskog, oni danas ne samo što nemaju elementarna ljudska prava, nego nemaju ni elementarno pravo na život i na kretanje, nešto što je nečuveno i nešto što se rijetko kad događalo u vremenima kao što je ovo naše.

Zato smo dužni da pamtimo, da pamtimo svoju tugu i svoj krst i svoje raspeće, i da znamo da se ovim novim raspećem i novom golgotom u stvari nastavlja ona golgota roda našega započeta 1389. godine. Nijesmo mi ljubitelji nekakvih mrtvih starina, kao što to neki misle, kada spominjemo Kosovo i 1389. godinu, mi samo time pokazujemo da smo istinski, istorijski zreli narod, da pamtimo i znamo da se ono što je bilo i prije više od 600 godina i dan-danas događa i da se i danas, kao i tada, na istim tim prostorima ogleda sudbina savremenog svijeta.

Raspeto Kosovo i Metohija su ogledalo savremenoga svijeta, tu se ukrštaju sudbine moderne Evrope, moderne Amerike, modernog svijeta i sve što se događa danas u svijetu ono se u malome dogodilo i događa na Kosovu i Metohiji.

Tu se ogleda ljudsko slijepilo, ljudska nečovječnost, ali se ogleda u isto vrijeme i izvorna ljudska čovječnost i ljudsko dostojanstvo.

Pominjući one koji su postradali, i koji dan danas stradaju, mi se molimo Gospodu da urazumi moćnike ovoga svijeta, a i nama da dade uma i razuma, da iz svih ovih bezizlaza istorijskih i raspeća iznesemo zdravu pamet i čist obraz. I da se iznađu putevi da svako koji živi na ovim prostorima i ma gdje u svijetu, da zadobije i ima ona prava koja mu pripadaju po Božijem i po ljudskim zakonima.To želimo svakome ljudskom stvorenju na ovoj zemlji, a to želimo i svom narodu i poslednjim ostacima zaklanog i raspetog naroda srpskog na Kosovu i Metohiji, a onima koji su postradali, od onog vojnika u Danilovgradu do one nevino pobijene djece u blizini Andrijevice i do svih onih na drugim mjestima, njima neka bi Gospod podario blaženi spomen i vječni pokoj.

Transkript Vesna Dević

Mitropolija crnogorsko-primorska